poniedziałek, 14 listopada 2011

Rodzaje gitar

Rodzaje gitar

Autorem artykułu jest Mateusz Jezierski



Witam, w niniejszym artykule postaram się przybliżyć nieco informacji na temat rodzajów produkowanych obecnie gitar, a także zwrócić uwagę na praktyczne aspekty korzystania z poszczególnych typów gitary i wskazań różnice pomiędzy nimi.Miłej lektury!

Gitary możemy podzielić na kilka grup, w zależności od ich budowy, sposobu generowania dźwięku, a także oktawy, w jakiej mieszczą się dźwięki generowane przez struny gitary.
Biorąc pod uwagę wszystkie 3 wymienione wyżej kryteria, najbardziej obszernymi grupami współczesnych gitar są bez wątpienia:

gitary klasyczne - charakteryzują się ciepłym i łagodnym brzmieniem, które można spotkać przede wszystkim w hiszpańskiej muzyce flamenco. Sam instrument, tak jak rodzaj wspomnianej muzyki - także pochodzi z Hiszpanii. Swoje brzmienie gitara klasyczna zawdzięcza przede wszystkim swojemu "znakowi rozpoznawczemu", jakim są nylonowe struny. Są one dużo bardziej miękkie od strun metalowych, a co za tym idzie - generują niepowtarzalne brzmienie. Akcja strun, czyli ich odległość od podstrunnicy (a więc także siła, z jaką należy dociskać struny) jest zazwyczaj nieco większa niż w gitarach innego typu, jednak nylonowe struny są dużo łagodniejsze dla opuszków palców (zwłaszcza w początkowych okresach nauki gry na gitarze), dlatego mogą być szczególnie polecone dla początkujących adeptów gitarowej sztuki.

gitary akustyczne - w porównianiu z klasycznymi "koleżankami", ten rodzaj gitar posiada większe pudło rezonansowe, węższy gryf oraz metalowe struny, przez co na początku jest trudniejszy w ujarzmieniu od klasyków, a w efekcie może nieco zniechęcać początkujących gitarzystów. Nie należy jednak się poddawać, gdyż ewentualne sukcesy, zrekompensują z nawiązką włożony wysiłek i ból palców ;) Dźwięk wydobywany z akustyka jest głośniejszy i ostrzejszy, niż z gitary klasycznej, głównie za sprawą metalowych strun. Akustyki wykorzystywane są głównie do partii rytmicznych muzyki, choć oczywiście nie brakuje gitarzystów takich jak Tommy Emanuel, czy Steve Howe, którzy tworzą rozbudowane tematy na tego typu "wiosłach". Są to prawdopodobnie najbardziej uniwersalne i rozpowszechnione rodzaje gitar - bardzo często spotykane na biwakach, ogniskach i wszelkiego rodzaju imprezach okolicznościowych :)

gitary elektroakustyczne - stanowią swoistą hybrydę gitar akustycznych i elektrycznych. To co odróżnia gitarę elektroakustyczną, od typowego "elektryka" to przede wszystkim brzmienie. Gitara taka nadal brzmi jak gitara akustyczna (chociaż najczęściej dużo słabiej, ze względu na mniejsze pudło rezonansowe), ale oprócz tego posiada uzwojenie elektromagnetyczne w postaci przetworników, co pozwala na jej podłączenie do wzmacniacza gitarowego (szczególnie istotne np. w przypadku koncertów).

gitary elektryczne - rodzina gitar wykorzystująca do swojego działania zasadę indukcji elektromagnetycznej - przetworniki gitar elektrycznych posiadają wbudowane magnesy, które utrzymują struny w stałym polu magnetycznym. Podczas grania na gitarze, struny drgają, a to z kolei powoduje zaburzenie tegoż właśnie pola magnetycznego. Zmienne pole magnetyczne wywołuje powstanie pola elektrycznego, czyli mówiąc prościej - przepływ prądu do uzwojenia głośnika znajdującego się we wzmacniaczu. Sygnał wysyłany do głośnika może być dodatkowo dowolnie modyfikowany, zanim do niego dotrze, za pomocą różnego rodzaju procesorów efektowych. W efekcie gitara elektryczna może mieć setki brzmień - od mocnego, rockowego przesterowanego brzmienia, do łagodnych, stonowanych brzmień jazzowych czy bluesowych. To wszystko wpływa na znacznie większą funkcjonalność gitar elektrycznych, od wymienionych poprzedniczek. Komfort grania jest również znacznie większy, gdyż w większości gitar elektrycznych akcja strun jest dużo mniejsza niż w gitarach klasycznych i akustycznych, co wpływa na zmniejszenie siły wymaganej do odpowiedniego dociśnięcia struny do progu gitary. Ta cecha gitary elektrycznej umożliwiła rozkwit bardzo wielu energetycznych rodzajów muzyki rockowej. Jest wielu shredderów, którzy przemierzają gryf gitary w górę i w dół z iście kosmiczną prędkością... To w dużej mierze zasługa właśnie niewielkiej akcji strun oraz wąskiego gryfu - dzięki nim granie na gitarze elektrycznej jest tak przyjemne i zyskuje coraz większe rzesze fanatyków ;)

gitary basowe - jak sama nazwa wskazuje, ten rodzaj gitar przeznaczony jest do grania nut basowych, a więc w oktawach niższych, niż ma to miejsce w poprzednio wymienionych rodzajach gitar. Gitara taka posiada w większości przypadków 4 struny, a nie tak jak poprzedniczki -6. Standardowy strój gitary basowej pokrywa się ze standardowym strojem czterech najgrubszych strun gitary elektrycznej, z tymże każdy z dźwięków "pustej" (czyli nie skracanej na żadnym z progów) struny w gitarze basowej, jest o dwie oktawy niższy w stosunku do gitary elektrycznej. Gitary basowe mogą występować zarówno w formie akustycznej ( z pudłem), jak i w formie elektrycznej. Drugi rodzaj jest znacznie bardziej rozpowszechniony, zwłaszcza w muzyce rockowej. Gitara basowa jest bardzo charakterystyczna, zarówno ze względu na to, że ma "tylko" 4 struny, jak i na charakterystykę dźwięków i gry na tymże instrumencie. Struny tutaj są dużo grubsze, niż w przypadku poprzedniczek, co jest niezbędne z fizycznego punktu widzenia, do osiągnięcia niskich tonów. Przekłada się to na zmniejszenie wygody gry, zwłaszcza w początkowym okresie nauki - grube struny wymagają dołożenia znacznie większej siły do odpowiedniego ich dociśnięcia do gryfu, a więc wymagają solidnego treningu i dużej dozy samozaparcia ;)

Początkującym gitarzystom, którym naprawdę zależy na zdobyciu odpowiedniej techniki gry, polecam szczerze zakup gitary akustycznej. A jest ku temu kilka powodów:

przede wszystkim cena - dzięki temu, że akustyki to najbardziej popularne gitary we Wszechświecie, najtańsze modele można dostać dosłownie za grosze (wystarczy zerknąć na dowolny serwis aukcyjny);

gitara akustyczna nie "rozleniwia" tak jak gitara elektryczna, tzn. przez fakt, że przykładowe ćwiczenia łapania akordów, czy rozciągania palców mogą się wydać trudniejsze niż na gitarze elektrycznej, to jednak ćwiczenia takie przynoszą moim zdaniem efekty w większym tempie oraz ułatwiają wyrobienie poprawnych nawyków (np. odpowiednie ułożenie dłoni na gryfie)

uniwersalność gitar akustycznych - doskonale nadają się zarówno do akompaniowania przy ognisku, jak i do ćwiczenia trudniejszych technik - np. finger style'u.

---

Artykuł pochodzi z blogu:

http://wszystkoogitarach.blogspot.com/


Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Strojenie gitary do stroju standardowego

Strojenie gitary do stroju standardowego

Autorem artykułu jest Mateusz Jezierski



Witam, w tym artykule postaram się przybliżyć podstawowe informacje odnośnie strojenia gitar, do sandardowego stroju (EADGHE), a także wymienić kilka typów urządzeń stosowanych w celu prawidłowego nastrojenia tego instrumentu.Życzę przyjemnej lektury.

Strój standardowy, to inaczej mówiąc nazwy dźwięków, do jakich należy dostroić nasze gitary, aby otrzymać "zestaw" dźwięków najczęściej wykorzystywanych do grania w większości stylów muzycznych.
W praktyce polega to na tym, że puste (czyli nie dociśnięte na żadnym z progów) struny naszej gitary, powinny wydawać następujące dźwięki:

pierwsza struna (najcieńsza): dźwięk E

druga struna: dźwięk H - w tym przypadku istnieje pewna nieścisłość, gdyż wg amerykańskiego nazewnictwa, jest to dźwięk B; w Polsce i krajach europejskich przyjmujemy nazwę H

trzecia struna: dźwięk G

czwarta struna: dźwięk D

piąta struna: dźwięk A

szósta struna: dźwięk E

Istnieje wiele metod strojenia, jednak najpopularniejszą i chyba najczęściej wykorzystywaną, jest metoda porównywania dźwięków.
Aby prawidłowo nastroić gitarę potrzebujemy źródła jednostajnego dźwięku, który zapewni nam punkt odniesienia do dźwięku wydobywanego przez strunę.
Obecnie takowe źródło może przybierać najrozmaitsze postacie - od tak zwanych "widełek", poprzez różnego rodzaju piszczałki, aż po stroiki elektroniczne.
Najtańsze są oczywiście urządzenia najprostsze - w tym przypadku kamertony widełkowe, które lekko uderzone, wibrują, generując określony dźwięk (najczęściej dźwięk A o częstotliwości 440 Hz). Ich zaletą jest mały stopień skomplikowania, a więc mała zawodność. Praktycznie można wręcz mówić o niezawodności takich urządzeń, gdyż tutaj po prostu nie ma co się popsuć (zakładając, że nie ułamiemy naszego kamertonu:).
Do wad takiego rozwiązania należy fakt, iż aby posługiwać się kamertonem widełkowym, potrzebne jest chociaż minimalne osłuchanie się z dźwiękami. Często początkujący gitarzyści mają problem z prawidłowym porównaniem dźwięku wydobywanego z kamertonu i dźwięku strojonego na strunie, co może zniechęcać do dalszych ćwiczeń.
Dlatego też wśród młodych adeptów, bardziej popularne są mniej energochłonne rozwiazania, w postaci elektronicznych stroików, które pokazują na wyświetlaczu nazwę dźwięku, jaki obecnie jest wydobywany przez konkretną strunę. Urządzenia takie są bardziej uniwersalne, gdyż służą do strojenia każdej z 6 strun, natomiast kamerton widełkowy wydaje tylko jeden, powtarzalny dźwięk, a więc za jego pomocą stroimy tylko pierwszą (najcieńszą) strunę E.

Kiedy już wybierzemy najodpowiedniejsze dla siebie urządzenie, możemy przejść do odpowiedniej regulacji strun. Jeśli wybraliśmy kamerton widełkowy, generujący dźwięk A, to strojenie gitary składa się z nastepujących kroków:

jednocześnie uderzamy kamerton i pierwszą strunę (E), dociśniętą na 5 progu - dźwięk generowany przez strunę, musi być identyczny jak dźwięk z kamertonu. Jeśli dźwięki te są różne, słychać charakterystyczne "falowanie". Należy dążyć do całkowitego zaniku tego falowania - wtedy obydwa dźwięki są takie same, a w efekcie - struna jest nastrojona. Wysokość dźwięku regulowana jest za pomocą kluczy, znajdujących się na główce gitary. Zwiększając napięcie struny - zwiększamy wysokość danego dźwięku, zaś zmniejsząc napięcie struny - odpowiednio zmniejszamy wysokość dźwięku.;

uderzamy pustą pierwszą strunę (E) i drugą strunę (H) na 5 progu - analogicznie jak w punkcie pierwszym - obydwa dźwięki muszą się zgadzać;

uderzamy pustą drugą strunę i trzecią strunę (G) na 4 progu (tym razem nie 5) - porównujemy obydwa dźwięki;

uderzamy pustą trzecią strunę i czwartą strunę (D) na 5 progu - obydwa dźwięki muszą być takie same;

uderzamy pustą strunę czwartą (D) i porównujemy otrzymany dźwięk z piątą struną (A) na 5 progu;

uderzamy pustą piątą strunę (A) i porównujemy otrzymany dźwięk z szóstą struną (E) na 5 progu.

Należy pamiętać, aby zawsze porównywać strunę już nastrojoną, ze struną którą stroimy. Nie wolno zmieniać kolejności, gdyż może to prowadzić do złudnego odczucia współbrzmienia dźwięków.
Kolejną istotną kwestią jest samo operowanie kluczami gitary. Każde strojenie powinno kończyć się na ruchu w górę, czyli ruchu naciągającym strunę, podwyższającym strojony dźwięk. Nie należy postępować odwrotnie, gdyż może to skutkować przyspieszonym, samoczynnym rozstrajaniem się gitary.

W przypadku, gdy stosujemy stroik elektroniczny, musimy tylko i wyłącznie skoncentrować się na tym, aby pokazywane na wyświetlaczu nazwy dźwięków, generowanych przez drgające puste struny naszej gitary, były zgodne z tymi, jakie występują w stroju standardowym (czyli odpowiednio od najcieńszej, do najgrubszej struny: E H G D A E).

---

Artykuł pochodzi z blogu:

http://wszystkoogitarach.blogspot.com/


Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl